زد قدم خسرو پاک اختر فرخنده خصال                                  

ماه شعبان و خرد مات از آن حسن و جمال

حجة بن الحسن و قائم حىّ متعال

جان هر عاقل و هر عارف و هر فرزانه

پُر توش جانب صحرا کشدم از خانه

واله چهره او خازن جنات عدن

محو او حور به فردوس از آن وجه حسن

خضر گمگشته آن لعل لب و دُرّ دهن

سبزه آنسان که نه در باغ نه بستان نه چمن

عقل یغما کند و حالت ما دیوانه

شد بیاض رخ او معنى والشمس و ضحى

مشعلى از رخ زیبنده او بدر دُجى

چون على نفس پیمبر به بشر نور هدى

آیت معظم بى عیب «فروزان خدا»

بت شکن هادى کل محو کن بتخانه

شهپر روح قدس زیر قدومش چو سریر

عرشیان بنده او بر همگان اوست امیر

ماسوا بر درش از عشق غزالان اسیر

گردن از طرّه او بسته و پاها زنجیر

غیبتش کرد سراى دل ما غمخانه

کرده حق دفتر ارشاد به مهرش مختوم

بحر مواج و همه علم به پیشش معلوم

ملجأ غمزدگان است و پناه مظلومان

سایلان را نکند از در لطفش محروم

همگى مستحق جرعه‌اى از پیمانه

باب رحمت بود و یوسف کنعان وجود

او شده واسطه فیض به هر بود و نبود

همه ذرات طفیلند به آن مخزن جود

بى‌ولایش نبود در دو جهان بهره و سود

اى همه ریزه خور سفره او شاهانه

خبرى هست که هر صبح و مساء ناله کند

لؤلؤ اشک چو سیماب به رخساره کند

همه در سوز و گداز است مگر چاره کند

باغ ایمان خزان را چو گل و لاله کند

او بود شمع که پر سوزد از او پروانه

اى به قربان هر آن جان که گرفتارش شد

هستِ خود داد به تاراج و خریدارش شد

جان به لب مى‌گیرد از شوق که بیمارش شد

غرقه در جذب فنا گشت که دلدارش شد

حبّذا آن که رها کرد هر آن افسانه

بارالها تویى آگه ز بلاهاى عظیم

به حق حضرت ختمى و به قرآن کریم

به دل سوخته و خسته نالان یتیم

برسان حجة خود لطف تو بر ما است عمیم

حفظ کن کشور و ما از خطر بیگانه

گرچه ما روى سیاهیم و گرفتار هوس

همه محکوم به جرمیم و هراسان ز عسس

لیک شد دست به درگاه تو تا هست نفس

سینه تنگ آمده فریاد از این بند و قفس

روشن از نور جمالش بنما کاشانه

مرغ فکرت ز تجلى رُخش سوزد بال

مى‌شود ناطقه از مدح و ثناش الکن و لال

تشنه «مینویى» از آن چشمه جانبخش زلال

برسان دست تمناش به دامان وصال

طائر عمر من افسرده شد اندر لاله

نوشته شده توسط : خادم الحسین در تاریخ چهارشنبه 86 شهریور 7 ساعت 9:22 صبح

نظرات دیگران [ نظر]